In fotogeniek Nyaungshwe, ten noorden van INLImeer

Birma is onmiskenbaar Azie, zoals ik het in veel andere Aziatische landen ook heb beleefd.Het is minder geheimzinnig en onontgonnen dan ik had gedacht en veel moderner en toegankelijker dan ik had verwacht.Veel Birmezen lopen met mobieltjes te bellenen er zijn ook internetshops. De tijd heeft hier helemaal niet stilgestaan.Het dagelijks leven speelt zich op straat af: mensen koken, eten, kletsen, werken, verkopen op straat, kinderen spelen opgetogen en dunne dieren zijn op zoek naar een beetje eten. Zo rond 5.00 uur begint het Birmese leven langzaam op gang te komen en meestal is het na 23.00 uur compleet uitgestorven.Vanmiddag ben ik met een volgepropte mini bus na 5 uren via haarspeld bochten door de bergen rijdend, gearriveerd in het fotogenieke Nyaungshwe, wat ten noorden van het beroemde INLI meer ligt.
Eergisteren heb ik afscheid genomen van Panpan,mijn toegewijde gids, die bijzonder zorgzaam was en het niet kon nalaten mij de hele tijd SIR te noemen, want dat is Birmese beleefdheid.We hebben een vreselijke bustocht van Rangoon naar Kinpun beleefd, want de muziek stond luidruchtig oorverdovend hard aan en ik werd gedwongen naar een gruwelijke mierzoetsappige muziekshow te kijken, want de tv hing pontificaal voor mijn neus. Bovendien claxoneerde de chauffeur voortdurend, alsof zijn leven er van af hing. Bij elke wagen die we inhaalden, iedere fietser die we passeerden of overstekende voetganger schelde de claxon schetterend door merg en been heen. Ik dacht dat ik gek werd. En mijn oordoppen zaten in mijn grote rugzak, kon ik niet bij.Ik was blij dat we na 5 uren aankwamen in het gehucht Kinpun. Na een eenvoudig diner konden Panpan en ik meteen het festival terrein op, achter het guesthouse. Daar vielen we met onze neus in de boter, want de Mon -een van de vele volkeren dat Birma rijk is- vierden hun traditioneel nieuwjaar met muziek, verkoop- en eetkraampjes en gokpartijen. Vooral dat gokken was voor mijn ogen een waar genot, want dat had ik nog nooit gezien. Een gokklant trok aan een touw bevestigd aan een houten schot, dat vervolgens omhoog ging,waardoor er 3 grote dobbelstenen op verschillende tekeningen vielen. Op die tekeningen werd vantevoren geld gedropt door Birmezen en als die dobbelstenen dan vielen op het plaatje waar hun geld op lag,hadden ze geld gewonnen. Ook de tekeningen van hanen, olifanten en kreeften waar de dobbelstene opvielen, maakten het gokken voor mij uniek. Het leek zo naief, kinderlijk en daardoor zo ontroerend. Verder werd er veel gezongen door zangers en zangeressen om klanten te lokken naar de gokkraampjes. Het was bere druk. Ik ben al dagenlang een bezienswaardigheid, veel Birmezen willen met me op de foto of stoten elkaar aan en ik zie dat ze over me praten. Ik vraag me af of hoe andere toeristen/reizigers door hun benaderd worden? Ik heb vooral in Rangoon en vandaag bij het INLI meer heel veel oudere toeristen gezien, van een jaar of 55, 65 70, vaak in grotere groepen of in koppels. Zie weinig backpackers hier. Inmiddels heb ik al in bussen, mini-bus en een truck gezeten en gisteren in een stevig schommelende trein, maar zag geen individuele reizigers zoals ik. Met Panpan heb ik the golden rock bewonderd, een pelgrims mekka: na de Shwedgon pagode is dit de populairste Buddhistische bezinningsplek.We zaten voorin de cabine van een truck op weg naar de wandelweg van the golden rock tussen 3 monniken in,een veilig gevoel.Toen Panpan aan hun vertelde dat zijn naam wijsheid betekende, maar dat hij ook wel eens dom deed, moesten ze zo verschrikkelijk hard en lang lachen dat de cabine ervan trilde.In deverkoop kraampjes zag ik tot mijn ontzetting ook allerlei stijve dierenpoten, koppen en andere onsmakelijke stukken vlees liggen, voor eetgenot of medicijngebruik. Ook een opengereten vliegende kat lag tentoongespeid als een lap dood vlees. De 45 minuten durende wandeling steil omhoog was een flinke klim en ik heb er nog steeds spierpijn van. Gespierde jongens en mannen droegen zware toeristen in draagstoelen naar de top, dat zag er zo koloniaal uit.De volgende dag hebben Panpan en ik de voormalige koninklijke hoofdstad Bago bezichtigd onder de leiding van 2 brommerboys. Wat een openbare cultuur tentoonstelling: zittende,liggende en staande Buddhas, rijk versierde pagodes en de slangentempel bezocht,waar een dikke python woont die van kippen houdt. Daarna heb ik -dit keer weer lekker alleen- de bus noordwaarts genomen naar Taungoo, om daar te overnachten in een guesthouse. Hier kreeg ik tot mijn grote verrassing de volgende ochtend een verrukkelijk ontbijt: heel divers: fruit, toast, pannenkoeken. Tot nu toe was het ontbijt meestal alleen wat droge toast en een omelet wat al sinds 5.30 uur op me wachtte. De trage treinreis gisteren van Taungoo naar Thazi was een fysieke belevenis. De trein schommelde zo heftig, niet alleen van links naar rechts, ook omhoog en omlaag. Vaak keek ik vanuit mijn brede upper class stoel uit het openstaande raam om te checken of we nog wel op de rails zaten! Veel voorbij lopende verkopers prezen met sonore stemmen hun etenswaren aan. Ik voelde me zo intens en koninklijk gelukkig, ben dol op treinreizen. Het tropische landschap veranderde langzaam in subtropisch, eerst droogdor, later meer divers groen. Bij aankomst werd ik meegenomen door een mannetje die me met paard en wagen naar een guesthouse bracht, zo nostalgisch.Het is al een aantal dagen behoorlijk fris s nachts sinds ik steeds hoger kom. De engelsen zochten hier vaak verkoeling in hun koloniale periode.Heb momenteel een koude neus, frisse voeten en koele handen terwijl ik mail, want het is maar 10 graden. Overdag ongeveer 23 graden en in Rangoon was het 32 graden.
De komende dagen ga ik een fiets huren om de hot springs te bezoeken en een boottocht op het pittoreske meer meemaken.