In het strottenhoofd van de Andes

De vlucht van ongeveer 12 uren naar Quito ging supersnel voorbij met 2 kranten lezen en 4 films kijken, die ik al wilde zien, maar in Nederland kwam het er niet van. En tussendoor mijn lekkere vega maaltijden opgegeten. Als je van tevoren bij het boeken van je ticket een speciale maaltijd besteld, wordt je als eerste bediend. Ik vind het KLM personeel over het algemeen vaak vrolijk en spontaan. We landden op het spiksplinternieuwe vliegveld van Quitio, omstreeks 16.30 uur. Het is hier 6 uren vroeger dan in Nederland. Van het oude vliegveld hebben ze een park en vijver gemaakt, dus ik ben blij dat we daar niet zijn geland. Gelukkig verliep de douane en bagage afhandeling snel en soepel,ik had geen visum nodig voor Ecuador.Toen de deuren bij de aankomsthal openzwaaiden zag ik meteen een klein mannetje met een taxi bordje naar me wuiven, dus ik voelde me meteen welkom. Binnen enkele minuten zat ik in een taxi, die me in 45 minuten via een achtbaan weg door de Andes bergen naar Quito bracht. Wel apart om hier in dit land in Amerikaanse dollars te betalen, want hun eigen geld hebben ze afgeschaft ivm de inflatie en economische problemen. Het uitzicht vanuit mijn kamer in Quito is werkelijk adembenemend indrukwekkend! Aan alle kanten zie ik bergen en dalen en ik heb het gevoel dat ik opgeslokt ben door de bergen en in het strottenhoofd van de Andes zit, zonder helemaal ingeslikt te zijn. Het uizticht verandert ook per uur: s morgens en s avonds is het hier zo mistig dat je geen hand voor je ogen ziet en als de wolken optrekken en de zon schijnt is het extreem belangrijk om zonnenbrand op te smeren, want we zitten hier recht onder de evenaar, vertaling: Ecuador. Ze kennen hier geen seizoenen in Quito, het is altijd lente achtig en elke morgen wordt het rond 5.30 licht en iedere avond wordt het rond 18.30 uur donker. Temperaturen wisselen tussen 18 en 22 graden, ook stabiel. Nou, dan weet je dus wel waar je aan toe bent. Vrijdag heb ik vnl liggen lezen aan het zwembad en geacclimatiseerd aan de ijlle lucht, want we zitten op bijna 3 km hoogte. Gisterenmiddag heb ik een taxi genomen naar de prachtige oude stad. Quito is langgerekt, ongeveer 20 km oppervlakte en er wonen bijna 2 miljoen inwoners. Het leven kan hier kan spotgoedkoop zijn: voor de taxi rit van 25 minuten betaalde ik slechts 2 dollar.De historische en kleurrijke binnenstad van Quito is in 1978 als eerste op de werelderfgoed lijst gezet door Unesco en dat begrjp ik wel. Schitterende barokke kathedralen en classisitische kerken en ruime pleinen staan te pronken en te stralen. Heb een prive museum bezocht met oude sieraden en beeldjes, waarvan diverse van mannen met een penis in erectie.Er heerst een uitbundige en exotische sfeer in de oude stad, met o.a. veel nieuwsgierige toeristen. Aangezien het enorm bergachtig is, worden mijn beenspieren goed op de proef gesteld. Soms is het overvol in de piepkleine straten waar de autos dan muurvast staan en keihard gaan toeteren, vreselijk oorverdovend.Toen ik praktische souveniers uitdeelde aan 2 jonge smerig uitziende schoenpoetsertjes werd ik meteen belaagd door hun smekende collegaatjes. Maar ik had de andere souveniers en hebbedingetjes in het hotel achter gelaten en ik wil geen geld geven, omdat ik denk dat ze dan nog meer gaan bedelen. Dit is vaak een discussie die ik voer met andere reizigers, wat geef je ze wel en niet? Ik geef het liefste kleine cadeautjes aan kinderen of andere behoeftigen en geld aan ouden van dagen en gehandicapten.Toen ik ooit in India een mooi t shirt gaf aan een jong bedelend misje, sprong ze vreselijk blij in de rondte van uitzinnige vreugde. Maar de volgende dag zag ik haar weer bedelen op het strand met haar kapotte vieze t-shirt aan, want daar haal je natuurlijk meer geld mee op, vond haar familie.Ik ben natuurlijk enorm gezegend met mijn welvarende leven en ik vraag me af wat ik in hun situatie zou doen, als ik geen geld had en wanhopig. Ik kan me redelik verstaanbaar maken met mijn steenkolen spaans en begrijp het meer dan ik had verwacht. Toen ik een van die schoenpoetsertjes vroeg waar zijn vader en moeder waren, kreeg ik te horen dat zijn moeder was overleden aan kanker.Op zo n moment zou ik willen dat tante Hannie bij me was, die vioeiend spaans spreekt, want dan ik helaas niet veel de diepte in gaan met het gesprek.
Ik heb de afgelopen dagen info gehaald uit het rough guide boek en gesprekken gevoerd met engels sprekende Ecuadorianen.Ik krijg een steeds helderder beeld waar ik in de komende weken allemaal naar toe wil reizen in dit zeer diverse land en dat beloofd wat qua uitdagingen en avonturen!