Op avontuur in Colombia

Van Cartagena en Barranquila naar Santa Marta. En zuidwaarts naar Mompox en Medellin. Inmiddels heb ik in 5 verschillende Colombiaanse hotels gelogeerd en loop ik al 15 dagen rond op Colombiaanse grond. In Cartagena had ik een mega grote kamer geboekt via booking, in de moderne wijk Bocagrande. Met een aantal flatgebouwen in fantasieloze straten. De verstikkende hitte overviel me de eerste avond. Had een aantal trage dagen nodig om van mijn zeurende jetlag af te komen. Ik wilde dolgraag mijn Colombiaanse reis starten in het warme Cartagena aan de Caribische zee. En niet in hoog gelegen Bogota, waar het 17 graden is. Aangezien ik de eerste dagen vooral op de top floor lag te lezen en te zonnen, knapte ik zienderogen op. En voelde me niet meer moe, bleek en afgetrokken, maar relaxt in dit hotel, dat aan twee kanten prachtig zeezicht heeft. Ongeveer 4 kilometer verderop ligt de oude opgeknapte binnenstad van Cartagena. Het is een oude haven- en vestingstad met vrolijke huizen kleurtjes, volle terrassen en veel klaterende paardenkoetsjes met honderden toeristen! Er is volop keuze aan diverse soorten restaurants. Om zo veel mogelijk gasten de restaurants in te lokken staan er buiten spontane obers met menu kaarten te pronken. Zelfs ik, een solo reiziger, werd beleefd uitgenodigd in restaurants. Cartagena heeft een lange vestingsmuur met daarbinnen veel kerken, leuke pleintjes en gezellige straten. Vond het heerlijk om 6 nachten in Bocagrande te verblijven en 's avonds te flaneren in het oude centrum. Verkopers verkopen allerlei producten. Een taxi chauffeur reed me een middagje rond naar het oude fort, het schoenen kunstwerk en de iglesia Santa Clara op de cerro de la Popa. Vanaf deze bergtop had ik een schitterend uitzicht over stad en zee. Aangezien ik het goed met de chauffeur kon vinden, vroeg ik hem me de volgende dag naar Barranguilla te rijden. Een rit van 2 uren. Hier logeerde ik in een hotel in een rijkere buitenwijk. De Dominicus gids was enthousiast over deze stad. De lonely planet gids totaal niet. En ook ik vond deze grote stad met 2 miljoen inwoners en druk vastlopend verkeer, smakeloos lelijk. Heb er een middagtourtje gedaan, maar ik ga deze stad niemand aanraden. Toen ik in mijn hotel restaurant eindelijk werd bediend door de obers, die meer geinteresseerd waren in hun mobieltjes dan in hun gasten, bleek de kok verrukkelijk te kunnen koken! De keuken serveerde smakelijke diners. Vantevoren maakte ik me wat ongerust over de voedselkwalitiet i.v.m. mijn zware kankeroperatie van juli 2017. Na 2 weken kan ik wel zeggen dat het eten vrijwel altijd heerlijk smaakt en goed valt. Na 2 dagen Barranquilla raadde het hotel me aan voor mijn volgende reisdoel: Santa Marta, een officiele taxi chauffeur in te huren en geen uber taxi. In 2 uren zou hij me noordwaarts kunnen rijden naar deze havenstad. Er kwam een heel klein mannetje om de fel gele toyata taxi heen geslopen. Ik vroeg aan de bellboy of hij engels sprak. "Nee!" antwoordde hij. "En hij was te oud om het nog te leren". Later in de taxi vroeg ik aan de chauffeur hoe oud hij was. Pas 60! Hij kwam net met zijn gezicht boven het stuur uit. Misschien om zijn korte lengte te compenseren, was hij vastbesloten om in het verkeer als een keizer te heersen. Bij elke weggebruiker die voor zijn taxi wilde invoegen, gaf hij een dot gas, zodat ze achter hem moesten aansluiten. Ook bij de betekenis van een rood stoplicht had hij een andere interpretatie: doorrijden! En bij de 80 km borden, dacht hij waarschijnlijk VANAF 80 km en scheurde hij pittig stevig door. Toch was ik totaal niet bang. Vlot kwamen we aan in Barranquilla, maar daar raakte hij totaal de draad kwijt! Geen enkel idee had hij bij welk adres hij me eigenlijk moest afleveren. Toen ik vroeg of hij de app van Google map op zijn mobiel had geinstalleerd, drukte hij me nerveus zijn 06 in handen. En kon ik hem binnen 15 minuten naar het Best Western hotel loodsen. In Santa Marta heb ik 4 dagen gelogeerd en elke dag een ondernemend tripje gedaan. Gids Johnny sprak me aan toen ik aan de hotelbar cerveza dronk. Hij nam me mee, met chauffeur Alec, op stadstour, naar het huis waar Simon Bolivar, de vrijheidstrijder, stierf aan tbc, naar het bergdorpje Minca en lief strandplaatsje Tatanga. En naar het prachtige nationaal park Tayrona. In dit enorme natuurgebied hebben we 12 km gelopen. Via rotsen en houten trappen klommen en daalden we, om het idyllische mooie strand Cabo San Juan del Gula te bereiken. Nou, idyllisch. Veel backpackers en Colombiaen hebben het ook ontdekt. Tientallen tentjes stonden onderaan de berg met honderden jonge rugzak reizigers. En de kleine strandjes lagen mudjevol zonnebaders. Het natuurschoon is overweldigend en de golfstromen zuigen je de zo de zee in. Op het strand verderop zijn de afgelopen jaren al 100 eigenwijze zwemmers verdronken, terwijl de rode vlag nota bene wapperde.
Ik ben dus maar enkele meters ver de zee in gezwommen. Het gezelschap van de gids beviel me uitstekend. Omdat ik graag het oude intact gebleven berg dorp Mompox aan de rivier Magdalena wilde bezoeken, had ik gevraagd of ik hem nog 2 dagen kon inhuren. Ja, dat wilde hij dolgraag. Na enig onderhandelen kwamen we tot een redelijke prijs. Dus zijn we de volgende dag in 5 uren naar Mompox gereden in een 4 x 4 jeep. Gids Johnny en chauffeur Alec voerden in de auto gesprekken met murmelende rabarber rabarber stemmen. En dat had een rustgevend effect op mij. Veel Colombianen praten met luide stem of schreeuwen keihard in hun mobiel! Mompox is een klein authentiek dorpje met een religie museumpje en heel veel kerken. Ik sliep in een antieke kamer in een 100 jarig boutique hotel en werd enthousiast ontvangen door de dikke gastheer. Ik had het prettige gevoel dat ik logeerde bij een Colombiaanse familie thuis. De landsrivier Magdalena stroomde vlak voorbij het huis. Na een Colombiaans ontbijt in de patio, met originele gerechten, vertrokken we de volgende dag naar Medellin. Eerst over onverharde wegen, later door berglandschappen. Vaak zaten we achter vrachtverkeer, dus vaak reden we maar 50 of 60 km per uur.Onderweg aten we gedrieen op een klein terras pizza's in een populaire pizzeria. Met uitzicht op en stadsplein met plastic Kerstmis beelden. Want dit hele land is nog in kerst stemming. De reis duurde uiteindelijk 14 uren. Uitgeput kwamen we pas aan rond 00.30 uur in het kunst hotel Gallery. In de wijk la Candelaria te Medellin. Met weemoed nam ik de volgende ochtend afscheid van Johnny en Eric, die terug reden naar Santa Marta. Groots goed gezellig gezelschap. Ik heb tijdens mijn vele reizen al met tientallen gidsen opgetrokken. Johnny was gelukkig geen testosteron gids die voortdurend hijgend naar de chica's fluit. En alleen maar over vrouwen en sex kwijltkwebbelt. En hij was ook geen gids die eigenlijk niets weet. Geen gids. Zoals ik een aantal jaren geleden meemaakte. Ik vroeg aan een zogenaamde gids:"Hoe oud is die kerk?" Wees hij er naar en zei fronsend:"Old." En toen ik vroeg:"How old?" Hoorde ik hem zeggen:"Very,very, very old." Vervolgens wees hij naar de regen en zei tegen mij: "Rain!" Alsof hij best wel wat feiten wist. En ook is Johnny geen flauwe grappen gids. Grappen waarvan ik hoor dat hij ze al honderden keren heeft gemaakt. Nee, Johnny was echt een ideale en perfecte gids bids en ik mis hem nu al. Gelukkig had hij gisterenochtend zijn neef Carlos uitgenodigd,die hier in Medellin woont.Tijdens het ontbijt heb ik 2 middag programma's met hem besproken en samen op pad gegaan. Gisteren de ludieke dikkige beelden van kunstenaar Botero, op plaza Bolero bekeken en modern museum en de Botanische tuin bezocht. Daar wonen eenden, katten en kleine leguanen. Een bovengrondse metrolijn bracht ons snel naar diverse lokaties. Ook hebben we de opvallende kabelbaan over de favelas genomen. Om de achterstandswijken met het centrum te verbinden is deze kabelbaan gebouwd. Medellin is een drukke en hectische stad met in de Candelaria wijk veel zwoele hoeren, zwalkende alcoholisten, dromerige junkies en slapende zwervers. Gisterenavond liep ik in het donker door een stille straat. Ik passeerde een doos en schrok me rot. Omdat er opeens luid gesnurk uit die doos kwam. Bleek er een kerel in te slapen.Vandaag ben ik naar het Sheraton hotel verhuisd in de leukere wijk El Poblado.Vanuit mijn kamer heb ik een fantastisch film uitzicht over een groot gedeelte van Medellin, dat in een dal ligt. Deze stad van de eeuwige lente. Het is hier elke maand gemiddeld 23 graden lentezacht. Dit was een van de onveiligste steden op aarde in de jaren 80 en 90. Maar drugsbaron Pablo Escobar, een van de rijkste mannen op aarde, is uiteindelijk in 1993 van zijn dak geschoten door de politie. De drugscriminaliteit is terug gedrongen en het voelt veilig. Verkopers bieden vaak eerst met luide stemmen t-shirts of flesjes fris aan. Als ik niet reageer, vragen ze vervolgens met zachte stem of ik cocaine wil kopen. Soms word ik door hotel personeel, gidsen of andere Colombianen gewaarschuwd me 's avonds niet op bepaalde plekken te vertonen. Die adviezen neem ik ter harte. Het valt me trouwens op dat in veel plaatsen voor president Maduro gevluchte Venezualenen aan het werk zijn. Vandaag met een busje in 2 uren naar de massieve rots El penol de Guatape gereden. Met een tuktuk reden we naar de voet van deze 200 meter hoge rots. Hij heeft 659 treden en die heb ik als een hinde, met een licht gevoel in mijn hoofd, beklommen. Want aangezien deze rots, aan een schitterend meer, op 2100 meter hoogte ligt, was de klim intensief. Het uitzicht bovenop de rots over meertjes, wegen en kleurrijk natuurschoon is werkelijk overweldigend. Ik blijf nog 2 nachten in Medellin en wil vervolgens reizen naar Bogota, de hoofdstad. Mijn conditie gaat met sprongen vooruit en het arrangeren van mijn reizen verloopt soepel. Colombia is een schitterend land met interessante cultuur en overweldigende natuur en de Colombianen zijn hartelijk vriendelijk. Inmiddels heb ik ongeveer 1400 kilometer gereisd en wil dolgraag zuidelijk San Augustin nog bereiken. Heel veel liefs allemaal. Warme hugs van Olaf.