Mijn laatste nacht in Yangon

Myanmar is 19 keer zo groot als Nederland en het grootste land van Zuid Oost Azie. Ik heb de afgelopen weken ongeveer 1/3 bereisd en heb er ongeveer 2200 km opzitten. Aangezien de wegen vaak zeer slecht zijn, bestaat er hier geen snel verkeer, dus voor 100 km moet je ongeveer 3 uren reistijd rekenen. Vanmiddag heb ik een klein vliegtuigje genomen van Air Mandalay, waar 44 niet al te dikke mensen inpasten, vanaf Ngapali Beach naar Yangon. Het ging er allemaal erg kneuterig en onveilig aan toe op het vliegveld. Terwijl ik -nota bene- op de landingsbaan vrolijk geanimeerd stond te kletsen met het grondpersoneel, zette het vliegtuig waar ik later de lucht mee in zou vliegen, net de landing in, slechts een tiental meters verderop! Niemand die toezicht houdt, ze vonden het allemaal boeiend om met een toerist te kunnen kletsen. Het was echt hilarisch.
Vervolgens werd onze bagage door 2 mannen in een grote kar naar het vliegtuig geduwd en in de bagage ruimte gesmeten en konden we inchecken. Alhoewel ik al tientallen keren heb gevlogen, vond ik het toch wat eng in zo'n klein vliegtuigje en vroeg me af of het nog wel nut had om het vliegtuigmagazine te gaan lezen, omdat ik bang was dat we toch zo meteen zouden neerstorten. Ik had alvast mijn visitekaartje met mijn naam en adresgegevens in mijn broekzak gestopt, zodat ik makkelijk te identificeren zou zijn. Maar de vlucht verliep soepel en zonder afschuwelijke luchtzakken, dus kon ik al snel ontspannen. Volgens mij heeft destijds die hysterisch gillende surinaamse vrouw bij de stevige luchtzakken op mijn reis van Paramaribo naar Amsterdam een onuitwisbare indruk op me achter gelaten. In record tempo kwamen de steward en stewardess in 4 rondes een verfrissingstissue, daarna frisdrank, toen een kaas sandwich en tot slot thee en koffie langs brengen en vervolgens gingen we al landen in Yangon. Binnen 50 minuten was ik van de rustige en frisse omgeving van Ngapali beach geland in de hectiek en stinkie stankie van Yangon: dat is een stevige overgang. Had in laguna lodge te Ngapali beach een leuk zwitsers stel ontmoet, met wie ik een tuktuk nam naar het vliegveld, omdat we hetzelfde vliegtuig hadden geboekt. Vanavond heb ik gezellig met ze gedineerd in een van de vele eetstalletjes in druk Chinatown, waar groente en vis ter plekke werd gegrild voor ons. Onderhand liepen er bedelende bedelaars en vlotte verkopers voorbij en schreeuwden de obers met luide stemmen allerlei aanwijzingen naar elkaar. De stoeltjes waren vrijwel allemaal gevuld met etende en drinkende Birmezen en soms met wat blanke toeristen. Het was een drukte van belang en flink hectisch. De drukkende benauwende hitte overviel me en zweetman is dus weer terug op aarde. Dit is de eerste keer dat ik het flink benauwd heb hier in Birma. Niet alleen de mannen, ook de Birmese vrouwen zie ik regelmatig op de betelnoot kauwen en er wordt op veel plekken flink gerocheld en gespuugd. Gisterenavond in het gehucht Ngapali beach, heb ik zo smakelijk gedineerd in 'Enjoy', waar de jonge Birmese eigenaar mij voortdurend aan het lachen maakte. Ik vond hem de geestigste man die ik had ontmoet in Birma. Wat een entertainer, met grappige grappen en theatrale gebaren, mijn avond was super geslaagd. Vooral toen hij opeens EET SMAKELIJK tegen me zei. Bleek dat hij wat nederlands had geleerd, omdat hij in de zomermaanden -als de business in zijn dorp te slow is- in Gent werkt in een restaurant. Overdag was ik met de fiets op bezoek gegaan bij een aantal galerieen met abstarcte en realistische schilderijen, het kon me niet zo bekoren. Het piepjonge, giechelende meisje wat bij een galerie/annex koffieshop werkte, kwam met haar engelse boekje aanlopen en wees met haar vinger de volgende zin aan, terwijl ze me verwachtingsvol aan keek: HOW IS YOUR FAMILY?
Het valt me op dat veel Birmezen in het bezit zijn van birmees-engelse boeken om engels te kunnen leren spreken.En 's middags had ik heerlijk op het bewolkte strand geluncht, terwijl de eigenaresse van het kraampje de hele tijd dat ik zat te eten, met de menu kaart de vliegen weg joeg.Veel jongens en mannen dragen een sarong hier -vaak een saai ruitjesmotief, nooit eens een vrolijk bloemetjes gebeuren of zo- , maar in Yangon zie ik weer meer mannen in jeans lopen. Morgen gaat het zwitserse stel ook met air asia naar Bangkok -heel toevallig- en delen we weer een taxi.